Ο Φώτης Θαλασσινός, βαδίζει με τους τίτλους των βιβλίων του. Κάθε τίτλος από το βιβλίο του κι ένας κόσμος, μια σκέψη κι ένας βαθύς στοχασμός!
Γράφει το κείμενο: Ο Β. Σ. Σίσυφος.
Για να πω την αλήθεια, σκεφτόμουν σχεδόν κάθε μέρα, πια είναι αυτή ή "μαγικη" λέξη που θα ταίριαζε για τον κόσμο κι την ιδεολογία του.
Ολλανδία. Δύο μέρες μετά από την επιστροφή μου από την Αθήνα.
Βροχερή μέρα. Καθώς ήμουν μέσα στο τρένο κι πήγαινα για το Άμστερνταμ, ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό σαν κεραυνός μια κινηματογραφική λέξη,
" Δρόμος ", που συμπίπτει με το αγαπημένο μου βιβλίο του Τζακ Κερουακ στο δρόμο.
Στο δρόμο λοιπόν, θα εκφράσω την ταπεινή μου γνώμη ότι είναι ο κόσμος, η ζωή κι οι αφηγήσεις του Φώτη. Εκεί άλλωστε και τον πρωτογνώρισα.
Ημερολόγια!< Άρα,κάθε ημέρα κι κάτι καινούργιο > είπα απο μέσα μου.
Μέσα σε αυτό το βιβλίο, είναι τα βιώματα του. Πέρα απο αυτό όμως, εγώ θα πω επιπλέον ότι είναι και τα κρυφά όνειρα μαζί με τον πόνο, τις σκέψεις και την φιλοσοφία του.
Στον Φώτη αρέσει πολύ να περπατά σιωπηλός στους δρόμους, διότι ποθεί τον έρωτα κι την αγάπη και αυτά δεν θέλουν θόρυβο. Αναζητά μια ξεχασμένη στις μέρες μας πλέον στοργή, τρυφερότητα κι ηδονή που θα σε κάνουν να μπείς σε έναν άλλο κόσμο. Στο δικό του και μοναδικό κόσμο!
Θέλει όμως κότσια που λένε. Είσαι έτοιμος;
Εκεί υπάρχουν άνθρωποι με θαύματα. Άνθρωποι που διαφέρουν απο τις μάζες κι κυρίως απο τον καπιταλισμό, οπως και ο ίδιος που θέλει να ξεφύγει οπως μπορεί.
Έχω να πω ανοιχτά ότι εκείνη την εποχή που γνώρισα τον Φώτη, τα μάτια του είχαν μια χαριτωμένη ηρεμία κι ταυτόχρονα τα σκέπαζε απαλά μια σκοτεινή συννεφιά μέσα στην καταιγίδα. Όπως άλλωστε γράφει και ο ίδιος μια φράση που μου άρεσε απο το βιβλίο του "Εκείνος ",< τα σκοτεινά μυαλά μπορούν να γεννηθούν ακόμη και στα πιο όμορφα περιβάλλοντα> και ο ίδιος έχει ένα όμορφο, σκοτεινό μυαλό.
Όπως ο νυχτερινός ουρανός γεμάτος με άστρα που λάμπουν!
Χάνονται άραγε οι ήρωες με τα όμορφα πρόσωπα κι βλέμματα του Φώτη Θαλασσινός;
Και βέβαια δεν χάνονται. Ζουν όσο μπορούν άναρχα. Για τους ήρωες του Φώτη, δεν ισχύουν κανόνες. Τίποτα!
Υπάρχει μόνο η ζωή κι ο θάνατος.
Στην Πόλη που ζουν οι ήρωες κι νιώθουν, ο Φώτης τους φωτογραφίζει κρυφά για να απεικονίσει τα ξεχωριστά, γλυκά τους πρόσωπα που είναι σαν την νύχτα μαγικά, για αυτό και τριγυρνούν στους νυχτερινόυς μεγάλους λεωφόρους του κέντρου της Αθήνας. < εκεί εκτυλίσσονται το δράμα κι οι χαρές της ζωής > γράφει ο ίδιος.
Στα βιβλία του υπάρχει το Διονυσιακό στοιχείο και η αναζήτηση του Απολλώνιου στοιχείου.
Τα βιβλία του έχουν έντονες εικόνες, ήχους που πηγάζουν απο την μελωδία που βγάζει η Θέα Αφροδίτη, έχουν και έναν Θεό Διόνυσο που καταργεί τα όρια για αυτό κι γράφει για πρόσωπα θαύματα που περιφέρονται σε σκοτεινές γειτονιές, σε σπίτια με όργια και έχουν ως αρχή το σεξ κι την μέθη. Όπως το ποίημα του Μπωντλαίρ " Μεθύστε ".
Μέσο της μέθης μπορούν να φτάσουν στο φώς δημιουργώντας έτσι νότες ξεχασμένες από την εποχή κι χορεύουν μόνο όσοι είναι παθιασμένοι που λαχταρούν μια σεξουαλική ζωή κι μόνο.
Λόγου χάρη, όπως ένας ήρωας του ,ο Μενέλ που θεωρούσε όλη του την ζωή μια σεξουαλική πράξη.
Ο Φώτης κάθετε κάτω από την σελήνη μόνος του όπως έκαναν οι μεγαλύτεροι στοχαστές για να δει τους ήρωες να βυθίζονται στα φτερά του έρωτα μέχρι τα ξημερώματα.
Ευαίσθητες ψυχές, όπως κι ο ίδιος, δίπλα στην αμμουδιά να αγναντεύουν την θάλασσα ακούγοντας τα κύματα προσεχτικά να εκφράζουν άγνωστες κι γενναίες λέξεις που τα ακούνε μόνο οι τρελοί. Ο απλός αέρας απλώνει στις αφηγήσεις του μια ρομαντική ατμόσφαιρα για αυτό έχουν εξάλλου ωραία, γυμνά σώματα σαν τα αρχαία ελληνικά αγάλματα όπως τα ποθούσε και ο καβάφης, γυμνά σε άδειες κι πρόστυχες κάμαρες. Και τέλος, ο φίλος μου, βάζει τους ήρωες του να μαθαίνουν ξένες ζωές για να μπορεί έτσι ο ίδιος να πλάθει καινούριες εικόνες, περιπλανήσεις, όνειρα κι φωτογραφίες.
[ Η συνάντηση μας μετά από 8 χρόνια.
Στο Μοναστηράκι " στο κέντρο του κόσμου " όπως μου είπε ο ίδιος]
Κάτω από την Ακρόπολη, ( στο Έβερεστ του πλανήτη, όπως έλεγε κι ο καθηγητής Λιαντίνης).
Νοέμβριος μήνα 2024. Ηλιόλουστη μέρα.
Ο Φώτης δεν είχε αλλάξει, απλώς είχε γίνει σαν τον άνεμο. Κρατούσε μια τσάντα που φαινότανε γεμάτη κι βαριά. Στο λαιμό του είχε την φωτογραφική μηχανή. Το μέσο με το οποίο μπορεί να θυμάται καλά τις στιγμές κι κυρίως τα πρόσωπα μαζί με την αλήθεια. Καθώς έριξα μια ματιά στα μάτια του, αυτήν την φορά είδα τον κόσμο του Κάφκα. Μοιάζει με τα Καφκικά πρόσωπα που κάθονται σε μια γωνιά και παρατηρούν τους ανθρώπους. Ο Φώτης μου είπε " ο Κάφκα είναι ένας Σίσυφος κι δεν υπάρχει ατομική ελευθερία ".
Καθώς ο Χρόνος περνούσε και εγώ με τον Φώτη μέσα στο πλήθος, μιλήσαμε και για πολιτική μέχρι κι τέχνη. Ο ίδιος έδινε πολύ βάσει στον καπιταλισμό. Ένιωθε πνιγμένος απο το σύστημα. Το θεωρεί, Λερναία Ύδρα με πολλά κεφάλια < και πολλά κεφάλαια > του λέω εγώ.
Είμαστε εκ γενετής καταδικασμένοι με την άποψη του Φώτη .Για την τέχνη έχει μια άλλη οπτική. " Η τέχνη είναι η πιο πουτάνα απόκρυψη της αλήθειας.Και έχω την ανάγκη να γράφω για να αντέξω" μου είπε.
Τι να αντέξει; Την ζωή η το όνειρο; σκέφτηκα.
Πάντα αντιμέτωπος με τις λεπτές ισορροπίες.
μου είπε και άναψε τσιγάρο .
<Αφού υπάρχει το όνειρο που έχεις βρε Φώτη που κάνει τον έρωτα να είναι αιώνιος > του λέω. Τον είδα απογοητευμένο όταν άκουσε την λέξη όνειρο. Με χαμηλή φωνή μου είπε"τα όνειρα στην Ελλάδα σκοντάφτουν στον κάθε αμόρφωτο που κοίτα το συμφέρον".
Άραγε που πάνε τότε τα γράμματα στον αιώνα μας; Που κρύβεται το φως;
Υπάρχει ελπίδα για μιαν μικρή σπίθα φωτιά για να ζωντανέψει την παιδεία;
Τον ρωτάω. Το βλέμμα του είχε μια σκιά.
Στο βιβλίο του , Λεπτές ισορροπίες, η φιλοσοφία του είναι ο διαρκείς αγώνας να μπορεί να κρατήσει μια ισορροπία ανάμεσα στο φώς κι το σκοτάδι.
Συμπεραίνω πως, οι άνθρωποι, λίγοι που προσπαθούν να μοιράζονται την τέχνη, τον αρχαίο ελληνικό διάλογο, μάλλον θα καταλήξουν - ή έχουν καταλήξει απο καιρό- σαν το Προμηθέα Δεσμώτη, του Αισχύλου.
08-01-2025.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου