Βιβλίο κι Φίλος

 Το κείμενο, γράφτηκε βασισμένο πάνω στις σκέψεις ενός μοναχικού ανθρώπου έξω από τον σταθμό του τρένου με ελάχιστα δάκρυα στα μάτια, όπου έφυγε τόσο απότομα, βιαστικά. Ένα βλέμμα έριξε, απαλό, ξέρεις αυτό το βλέμμα που έχουμε όταν θέλουμε, επιθυμούμε για την ακρίβεια πολλά να πούμε, αλλά ντρεπόμαστε, ένας φόβος γύρο μας. Εξάλλου, δεν έχουμε χρόνο κι την κατάλληλη στιγμή. 

-----------------.            Βιβλίο!

Στις μέρες μας, το βιβλίο και ο φίλος θα έπρεπε,κατά την δικιά μου φτωχή άποψη,να είναι κάτι σημαντικό στην ζωή μας,για να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε ο καθένας μας ξεχωριστά η και μαζί το σκοτάδι, τις σκέψεις που είναι γύρο μας.

Στην περίοδο του κορονοιου που ζήσαμε,όλα τα πράγματα και οι άνθρωποι πήρανε μιαν απότομη απόσταση και έτσι εμφανίστηκε το όνειρο από την ανάγκη που η απόσταση γέννησε. 

Το "όνειρο " από το "Ον" κι "Ειρω", δηλαδή από την ύπαρξη και το συναρμολογω αυτό που βλέπω. Ένα -παζλ- θα έλεγα που στον καθένα μας είναι διαφορετικό. 

Λοιπόν,το να αράζεις δίπλα στο παράθυρο και καθώς η πανσέληνος απλώνει το ομορφότερο χρώμα απάνω στην γη και εσύ να διαβάζεις ένα βιβλίο, είναι μόνο να έχεις  καλή διάθεση. Θα μου πείτε τώρα,και που να βρω την διάθεση;(χαμογέλα λίγο) εδώ είναι το <λάθος > δεν την βρίσκεις, δεν προσπαθείς να την αναζητήσεις ,την έχεις μέσα σου, είναι κάτι που δεν βλέπεις αλλά το νιώθεις και σκέφτεσαι, "Δύναμη " λέγεται. Τέλος πάντων, εξάλλου το να κάνεις όνειρα δεν κοστίζει τίποτα. 

Επιπλέον, δεν γνωρίζω αν κάποιος έχει νιώσεις για το βιβλίο μια "μεταφορική " έλξη.Για παράδειγμα,καθώς εγώ ένα απόγευμα διάβαζα στο τρένο, σε ένα μικρό κάθισμα δίπλα στην πόρτα,σχεδόν απέναντι, στεκόταν ένας άνθρωπος, με κοίταξε, ήρθε δίπλα και μου λέει δίχως φόβο, με μια αυτοπεποίθηση θα έλεγα.  

<<Φίλε, το διάβασμα είναι σαν να μπαίνεις σε ένα μεγάλο πλοίο κι καθώς αρχίζεις τις πρώτες γραμμές από την σελίδα, ακούς το πλοίο να ξεκινά, να απλώνεται στα ανοιχτά, στο άπειρο τις θάλασσας,έτσι και με το διάβασμα>>,μετά από ένα λεπτό, κατέβηκε στην επόμενη στάση. 

Τέλος, ένα ζεστό καφέ, μια απαλή μουσική, κλασσική του (Λιστ) και αρχίζεις το ταξίδι μέσα στις λέξεις.!

                          Φίλος!

Καταρχήν ο φίλος, μια αρχαία ελληνική λέξη,που είναι η αγάπη, θα έλεγα η φροντίδα και το χάδι, ένα στήριγμα που σου δείνει δύναμη. Κατά την Πλατωνική σχέση, μεταξύ δύο η περισσότερων ατόμων του ίδιου η διαφορετικού φύλου, το κύριο χαρακτηριστικό είναι η αμοιβαία αφοσίωση. 

Ακριβώς, η αφοσίωση αυτό που λείπει στις μέρες μας κι στις κοινωνίες όπου ζούμε. Διότι μέσω της αφοσίωση, έρχεται κι η κατανόηση. 

Για παράδειγμα, υπάρχουν φίλοι μου που εγκλωβίζονται στις λέξεις,τις καταπίνουν και δεν δεν εκφράζονται ελεύθερα. Έγινε η φιλία στις μέρες μας σαν μια "ανάκριση ", ένα μοτίβο απλό που απαντάμε τόσο τυπικά, με ανασφάλειες, με μια δήθεν απλότητα (που μας πασάρουν) για πρότυπο και λέμε τα ίδια πράγματα κάθε φορά, λόγου χάρη, [Όχι, Ναι, Καλά, Εσύ, Εντάξει κτλ].Το μόνο που παρατηρώ με λίγα λόγια είναι ότι οι φίλοι που εγώ γνωρίζω είναι κλειστοί άνθρωποι (οπως και εγώ) που έχουν  υποχωρήσει στις απαιτήσεις των άλλων ανθρώπων γύρο τους (όπως σχεδόν όλοι μας),αλλά κυρίως σε εκείνους που ένα βιβλίο δεν έχουν αγγίξει. Θα πει κάποιος <<Και οι άλλοι που έχουν αγγίξει βιβλία;>> ,πιστεύω, ούτε και αυτοί μάλλον δεν έχουν μάθει ακόμη εκείνες τις λέξεις που θα ομορφαίνουν την φιλία κι την ζωή, διότι θέλει μεγάλη επανάσταση και αγώνα. 

Στο μπαλκόνι, ο επονομαζόμενος, Ερμόδωρος, μου αφηγείται τα έξις:

<<πάντα θα γράφω για τους φίλους μου,που θυμάμαι με αγάπη εκείνες τις στιγμές που βαδίσαμε  τότε στους νυχτερινούς δρόμους (άραγε τα θυμούνται όπως εγώ;),Που δεν έχουν αναζήτηση ακόμη εκείνες τις ευαισθησίες που θα μας ενώσουν ξανά, για να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, να αρχίσουν να σκέφτονται με τα στοιχεία  του εαυτό τους, με το δικο τους μυαλό , να ονειρευτούν ξανά όπως τότε, για αυτούς τους φίλους μιλώ και θυμάμαι ως τώρα, σαν να μην πέρασε μια μέρα, που ακόμα έχουν την φλόγα μέσα τους για μεγάλα όνειρα στην ζωή. Πάντα τους καμαρώνω, τους σκέφτομαι και ας μην είμαι  δίπλα τους ,αλλά ειμαι με την σκέψη μου και μαθαίνω κρυφά σαν τον κλέφτη για τα νέα τους ,για τις ζωές τους και χαίρομαι με τις επιλογές που κάνουν. Διότι φιλιά, είναι "Αγάπη "κι "Ελευθερία ">>

Τέλος, καταλήγω ότι το Βιβλίο είναι παιδεία και ελευθερία ταυτόχρονα. Η φιλία δύναμη και όνειρο, αυτά τα δύο πράγματα ανοίγουν τα φώτα στους σκοτεινούς δρόμους που βαδίζουμε στην ζωή και μετά έρχονται οι λέξεις που μας πηγαίνουν σε μια αρμονία με την φύση. 

[ Γράφει το κείμενο μαζί με την φωτογραφία ,Ο Σίσυφος  ]....